اینجا حتی آبدارچی شرکت دیکتاتوره! همون طعم بستنی که خودش صلاح بدونه رو به آدم میده!
همه تلاشم و واسه مثبت فکر کردن میکنم..
نه داد زدنهای رییس سر کارمندهای شرکت و جدی میگیرم؛ نه وقتی میفهمم اینجا جز به ایمیل شرکت، به هیچ جای دیگهی این دنیای بدمسسسب مجازی دسترسی نداریم، شاکی میشم!
حتی وقتی فلش مموری و سیدی با پیغام اکسس دینای مواجه میشن هم سعی میکنم بددل نشم..
سیستم دکمه ریاستارت نداره!
به درک!
کیس از پشت خاموش نمیشه!
به جهنم!
تلفنها خط آزاد ندارن!
به فلانم!
احتمالن ایمیلهام چک میشن!
به بهمانم!
احتمالن تلفنها شنود دارن!
به بیسارم!
.
.
موارد ادامه دارن، جایی دیگه ندارم که حوالهشون کنم!
دندهم نرم! کتاب که میتونم بخونم!
::
مامان هما روبروم نشسته و با لبخند نگام میکنه: مادر! حالا که داری ماشین لوکس میگیری، یه شوهر خوب هم بکن!
اگه لوکس اینه! خدا به خوبش رحم کنه..
(البته که تو خدایی)
::
روزنامه:
- خطاب به کروکودیل: چشای تو دنیامه.. نگیر ازم چشمات و..
- کروکودیل خسته: خلاف مقررات شرکته، ردشون کن بیان
- توضیح صحنه: کروکودیل خسته در حال جا زدن چشماش
::
پ-ن: بذا تا دلشون میخواد دسترسیهارو محدود کنن.. دسترسی تو به قلبم نامحدوده
::
پایان نامه:
امروز کروکودیل شنا نکرده بود! دسترسی ها محدود شده بود!